LOGORYTMIKA
Logorytmika pojawiła się w początkach lat 70-tych XX wieku. Powstała jako potrzeba połączenia ćwiczeń rytmicznych ze słowami. W logorytmice odnajdziemy elementy metody Carla Orffa. W jego metodzie umuzykalniania dzieci słowo, muzyka i ruch wzajemnie się przenikają tworząc integralną całość. Rozwinięta artystycznie muzyka jest przedłużeniem mowy, zaś muzyka instrumentalna przedłużeniem ruchu-gestu. Celem zabaw i zajęć prowadzonych metodą Orffa jest kształcenie inwencji twórczej dziecka, własnych kompozycji słownych, muzycznych, ruchowych.
Wg Aurelii Rozentalowej logorytmika jest to jedna z technik logopedycznych, metoda oparta na rytmie muzycznym wraz z zastosowaniem słowa, włączonego jako akompaniament w rytmicznie zestrojony przez muzykę ruch całego ciała.
Cele logorytmiki:
Wg Aurelii Rozentalowej logorytmika jest to jedna z technik logopedycznych, metoda oparta na rytmie muzycznym wraz z zastosowaniem słowa, włączonego jako akompaniament w rytmicznie zestrojony przez muzykę ruch całego ciała.
Cele logorytmiki:
- usprawnianie słuchowe i ruchowe dzieci z zaburzeniami mowy
- wyrabianie szybkiej reakcji na bodziec dźwiękowy ( w tym słowo), wzrokowy, ruchowych
- rozwijanie umiejętności sprawnego wykonania ruchów z zakresu motoryki dużej i małej (planowanie, precyzja, tempo, rytmiczność)
- wspieranie rozwoju naśladowania i zabawa „na niby”
- wzrost świadomości swojego ciała i sprawczości
- rozwój sfery emocjonalnej i społecznej
- uwrażliwienie na aspekty prozodyczne mowy
- zwrócenie uwagi na rytmiczność i sekwencyjność mowy
- wzbogacenie słownika biernego i czynnego
- stymulowanie myślenia przyczynowo-skutkowego
Elwira Gajkowska